Amelie Nothomb to pisarka, której styl balansuje na cienkiej granicy między grafomanią a geniuszem. Niektóre z jej książek plasują się bliżej geniuszu, inne - bliżej drugiej krawędzi. Pisarka tworzy podobno 3-4 książki rocznie, pod koniec roku czyta je i wybiera jedną, którą publikuje, a reszta ląduje w koszu. Przy niektórych ostatnich jej powieściach (przy tej również) nachodzi mnie obawa, że z czasem nie tyle stępia się jej pióro, co odwrażliwia zdolność oceny własnej twórczości. Innymi słowy boję się, że wyrzuca arcydzieła, a wybiera te powieści, które są z jakiś powodów bliskie jej sercu. Tak było i teraz. Jednak, co by nie mówić czy pisać, książki Amelie to i tak wysoka półka i swoiste pranie wrażliwości czytelnika, za każdym zetknięciem z jej twórczością. To ten rodzaj piękna, które boli i uwiera.
